24 uur in... Keulen

24 uur in… is een onregelmatige serie reisverhalen waarin een bestemming vanaf 12 uur ’s middags 24 uur lang wordt bezocht. De bestemmingen zijn uiteenlopend van aard maar hebben gemeen dat ze binnen 6 uur reisafstand vanaf Den Helder liggen. In deze aflevering wordt de Duitse stad Keulen bezocht.

door Jeroen Vogel, 12 december 2025

De Dom van Keulen

Zoek naar een foto van Keulen en je ziet de kathedraal. Arriveer met de trein in Keulen en je ziet de kathedraal. De Dom van Keulen is een groots, imponerend bouwwerk, direct naast het Hauptbahnhof op een verhoogd plateau. Als bezoeker word je er direct naartoe getrokken alsof een krachtige magneet aan het werk is. Daarin lijk je geen keuze te hebben: wie zonder echt plan het station verlaat, slaat haast onwillekeurig linksaf, als geroepen door de Heer, en beklimt de trappen naar het verhoogde plateau.

Op het plein aan de voorzijde, waar de toegangsdeuren zich tussen de twee 157 meter hoge torens bevinden, wemelde het – zeker voor de tijd van het jaar, een maandag in de eerste helft van december – van de bezoekers die zich vergaapten aan de grootste kathedraal van Duitsland. Een man in rood gewaad stond met een houten collectebus bij de deur voor donaties.

“Nice try,” zei ik.

Aan zijn gezicht te zien was hij wellicht toch werkzaam voor de kerk en niet als straatartiest.

Eenmaal door de massieve deuren viel het interieur wat tegen. Het was nogal sober, geen oase van goud en massale schilderingen naar Zuid-Europees voorbeeld, maar eerder een kathedraal naar protestantse mindset. De glas-in-loodramen waren dan wel weer rijkelijk ingevuld.

Met de rode hop-on-hop-offbus

Buiten stond een rode dubbeldekkerbus klaar voor een stadsrondrit. Het was eigenlijk lunchtijd, maar de spontane beslisisng viel uit in het voordeel van de bus. Niet iedereen is fan van het hop-on-hop-off-concept, maar het grote voordeel is dat de audiotour die zo’n rit óók is ervoor zorgt dat je weet waar je bent: je hoort de geschiedenis, je krijgt tips en ondertussen word je op aangenaam luie wijze langs bezienswaardigheden gevoerd.

Wat dat laatste betreft heeft Keulen de enorme pech dat het tijdens de Tweede Wereldoorlog voor meer dan 90% was platgebombardeerd. De architectuur van pak ‘m beet na 1930 heeft wereldwijd zelden iets moois opgeleverd en veel Keulse gebouwen leken te zijn ontworpen door de praktisch ingestelde manager van een fietsdepot. Wellicht was dat de reden dat de bus een ritje maakte door een autotunnel terwijl de narratie deze beslissing van de gemeentelijke verkeerskundigen bejubelde of speciaal uitweek voor een ritje rond het terrein van RTL Deutschland.

Bij de gaststätte

Terug op het beginpunt, anderhalf uur later, was het lunchtijd.

In het buitenland wil je natuurlijk lokaal eten. In de Verenigde Staten ga je naar McDonald’s, in Australië eet je een kangaroesteak en in Duitsland ga je naar de gaststätte voor een schnitzel of een bratwurst. In een straat naast de Dom zit Lederer, een authentiek Duits restaurant met een moeder overste van een serveerster die niet gek te krijgen is.

“Do you have local beer?” vroeg een Britse toerist.

“Affligem?” bood ze aan.

“Yeah, two pints, please.”

De jongen achter de bar mocht zich alleen bezighouden met zijn gedeelte – drankjes bereiden en klaarzetten op de bar – en verder runde zij de show. Terwijl de mensen binnen bleven stromen, bleef de dame in haar rol: iedereen zat waar zij wilde dat men zat, orders werden snel en efficiënt verwerkt, het eten en het drinken verschenen snel en efficiënt op tafel en voor je het wist was de vuile vaat alweer weggehaald. Het eten – ik had een paprikaschnitzel met friet en salade – was fantastisch. Bij gebrek aan sauzen vroeg ik om ketchup, kreeg een sachetje toegeworpen en vond deze (snel en efficiënt verwerkt) terug op de rekening voor 60 cent. “Wilt u de fooi met de pinpas voldoen?”

Kerstmarkten

Het was natuurlijk spijtig om te zien dat er barrières waren neergezet voor automobilisten die niet in staat waren om zich te vereenzelvigen met de vredige kerstgedachte, maar erachter was het op de verschillende kerstmarkten één brok gezelligheid. Mensen struinden langs de kraampjes met allerlei koopwaar, versnaperingen, worsten, warme chocolademelk met rum, glühwein en soms zelfs een oude ambacht als een glasblazer. Hier en daar stond een draaimolen of een klein reuzenrad. En als je de ene kerstmarkt wel had gezien, was er bij wijze van spreken een volgende kerstmarkt om de hoek. Zo kocht je gaandeweg je avondeten en meerdere desserts en aperitiefjes bij elkaar.

Het hotel

Het hotel van dienst, Hotel Ilbertz, was op het oog een eenvoudig geval, maar het had een aantal heel fijne details. De ligging op 150 meter van station Keulen Messe/Deutz maakte het gemakkelijk bereikbaar zonder de eventuele herrie van het centrum. Sterker nog, de kamer bleek zeer geluidsdicht. In de twinkamer stonden de eenpersoonsbedden daadwerkelijk van elkaar gescheiden in plaats van tegen elkaar aan (zoals je in veel Duitse (en ook Nederlandse en Belgische) hotels aantreft). 

Voor het ontbijt moest ter plekke €18 per persoon worden betaald. Voor dit bedrag krijg je het ‘verplichte’ aanbod van (onder veel meer) salami, ham, bolletjes, kaas, koffie en cornflakes, maar maakt de lieve dame desgewenst ook roerei met spek voor je. De spek bestaat niet uit de dunne reepjes known as bacon maar uit dikke repen speck. 

Daarnaast staat er een persmachine voor sinaasappelsap – iets wat ik nooit eerder in een hotel had aangetroffen – en dat smaakt toch beter dan de gele, chemisch-achtige vloeistof uit een sapautomaat.

Uitkijkplatform op 103 meter hoogte

De uitchecktijd van het hotel viel samen met de openingstijd van Cologne View, een uitkijkplatform op 103 meter hoogte. De lift schoot met 7 meter per seconde omhoog en na een halve minuut openden de deuren alweer. Het uitzicht dat zich openbaarde was fenomenaal. Eerst de stad, daarachter het groene landschap, heel in de verte de zeven heuveltoppen van het Siebengebirge. De gigantische schoorstenen van twee kolencentrales braakten erop los. 

Pal aan de voet van de toren lagen de spectaculaire spoorbrug waarover de treinen af en aan reden, de Rijn met haar scheepvaart en aan de overkant de Dom. Aziatische toeristen namen selfies waarop ze poseerden met het V-teken.

Een brug vol liefde

De spoorbrug kan ook te voet worden overgestoken en dan valt het oog op de vele honderdduizenden hangslotjes die symbolisch de liefde beklonken tussen evenzoveel stelletjes. Dat was in een wereld vol ellende en slecht nieuws een mooie herinnering om mee te nemen in de trein naar huis.