Soms komen reisjes heel spontaan tot stand. Je spreekt iemand over je tijd als railhost op de nachttreinen van NS. En die persoon - een ov-fanaat - brengt European Sleeper ter sprake. En wat een fijne trein dat is - gunstige tijden, niet duur, chapeau voor het lef van deze start-up - maar wat jammer dat-ie maar drie keer per week op maandag, woensdag en vrijdag rijdt. En ik zeg grappend dat je daarmee net geen midweek en geen weekend weg kunt.
Op 16 maart verscheen minister-president Rutte op televisie met de woorden: "Ik heb een ongemakkelijke boodschap voor u." In België bewoog men in het weekend ervoor al naar een lockdown toe. Precies in dat weekend had ik een trip naar Dinant geboekt. Dit is het verslag van dat weekend zoals het op 17 maart 2020 op mijn vorige website verscheen.
Ik was onderweg naar de Grand Bazaar en stopte onderweg bij een gekoepelde tombe met een eeuwenoud, ommuurd kerkhof. Het was een paar honderd jaar oud, volgens de informatiezuil.
Aan het einde van de zomer van 2005 zei ik het zomerkamp nabij Port Jervis, New York State, voor de derde keer vaarwel – en dit keer voorgoed. Het was mooi geweest. In 2003 was ik begonnen als heuse camp counselor en het outdoorprogramma ingerold. Kamperen, boswandelingen, vuurtjes bouwen, sterren kijken, beren verjagen en nog meer van die gave dingen waarvan ik steeds opnieuw dacht: hoezo wil iemand me hiervoor betalen? Maar ik werd betaald en elke zomer een beetje meer. In 2004 was ik outdoor assistant en deze zomer de outdoor coordinator. De verdiensten zaten in mijn sokken. Ik liep op geld. Letterlijk. Duizend dollar per voet.
Vandaag liep ik met een goede vriend in de duinen bij Castricum. Dat doen we eens in de twee of drie maanden. Het is een interessant figuur die zelfs na twintig jaar vriendschap met verrassende invalshoeken komt. Goede gesprekken die je dwingen alert te blijven. Nu vroeg hij iets wat me aan het denken zette. Hoe ik dacht over alleen reizen. Hij is, zoals ik, vrijgezel en dat betekent dat hij vaak alleen op vakantie gaat. En dan, zei hij, sta je te kijken naar iets fenomenaals in de natuur of in een stad en je kunt het niet delen. Op de mooie momenten slaat de eenzaamheid toe.
Wie vanuit Roermond zuidwaarts treint, is het vast weleens opgevallen: er buigt een spoor af naar het westen dat is onderbroken bij een weg en daarna tussen de huizen verdwijnt. Dit is de IJzeren Rijn, een in onbruik geraakt goederenspoor dat ooit door de Belgen is aangelegd. (Lees hier het Wikipedia-artikel over de achtergrond.) Pal na de Duitse grens, vanaf het dorp Dalheim, is het traject echter nog in gebruik als passagierslijn. Onlangs reisde ik af naar Dalheim om langs het Nederlandse traject naar Roermond te wandelen.